عضو هیات علمی تمام وقت دانشگاه آزاد اسلامی واحد امیدیه
چکیده
هند در سال 1388به عنوان هشتمین شریک وارداتی و چهارمین شریک صادراتی ایران، حجم تجارتی نزدیک به سه میلیاردی را با ایران رقم زده است. جریان مبادله کالایی میان این دو کشور همواره به نفع هند بوده و تراز تجاری منفی با ایران در سال‌های اخیر بیشتر نیز شده است. در هر صورت برای رهایی از اقتصاد نفتی و گسترش تجارت کالایی ایران، تنظیم تراز تجاری با کشورها می‌تواند در تحقق این هدف در کنار سایر ابزارها موثر باشد. در این راستا هدف مقاله، شناسایی فرصتهای تجارت کالایی میان ایران و هند است تا با شناسایی آنها بتوان گام موثری در گسترش صادرات غیر نفتی برداشت. به منظور دستیابی به این هدف از شاخص‌هایی که امکان توسعه صادرات و میزان آنرا را تعیین می‌کنند استفاده خواهد شد. شاخص‌های مزیت نسبی آشکار شده، شاخص آلن، روش پیشنهادی آنکتاد، شاخص درایسدل برای دوره پنج سال اخیر که اطلاعات موجود بوده محاسبه و تحلیل شده‌اند. نتایج محاسبات نشان می‌دهد که ایران تنها توانسته است از 3/15 درصد پتانسیل بازار کشور هند استفاده نماید و امکان بهره‌گیری از پتانسیل استفاده نشده با ابزارهایی نظیر موافقت‌نامه ترجیحات تجاری وجود دارد
)